طبقه بندی شدت بیابان زایی با استفاده از مدل fao-unep در منطقه نیاتک سیستان

بیش از یک سوم کره زمین دارای اقلیمی خشک بوده و پدیده بیابان زایی در این مناطق شدت یافته است. تاکنون روش های متعددی جهت برآورد میزان شدت بیابان زایی این مناطق ارائه شده که یکی از مهمترین این روش ها، مدل fao-unep می باشد. در این تحقیق مطابق تجزیه و تحلیلی که بر روی سایر روش ها انجام شده، سعی گردیده تا معیارها و زیر معیارهای موثر بر فرسایش بادی شناسایی شده و مناسبترین آنها انتخاب شود و در نتیجه شدت فرسایش بادی منطقه با توجه به ارزش دهی به هر یک از معیارها و زیر معیارها در قالب یک مدل بیابان زایی تعیین شود. بر این اساس عواملی از قبیل فرسایش بادی، اقلیم، عدم وجود پوشش گیاهی و خاک بعنوان مهمترین عوامل تخریب و موثر بر روند بیابان زایی شناسایی شده و براساس جداول طراحی شده این روش مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این ارزیابی نشان می دهند که عواملی از جمله: فاکتور سنگریزه سطحی، شاخص lss، آب زیرزمینی و اقلیم با کسب بیشترین میزان امتیاز بعنوان عوامل اصلی بر تشدید فرایند بیابان زایی شناخته شدند. با توجه به نتایج بدست آمده از روش بکار برده شده در این تحقیق، منطقه مورد مطالعه از نظر طبقه بندی کلاس-های بیابان زایی در کلاس های متوسط، شدید و خیلی شدید قرار دارد. بر این اساس مشخص می شود که از کل مساحت منطقه حدود 1240 هکتار معادل83/25% جزء کلاس بیابان زایی متوسط، 2800 هکتار معادل 33/58% جزءکلاس بیابان-زایی شدید و 760 هکتار معادل 84/15% در کلاس بیابان زایی خیلی شدید قرار دارد.